ROME!

Etappe: Fiano Romano - Rome, 65 km

Ja, het staat er echt: ROME. Aan een kant heb ik er vast in geloofd, aan de andere kant er niet op gerekend in de tijd voor ik vertrok maar ik ben op de plaats van bestemming. Dat geeft natuurlijk het bekende tweeslachtige gevoel: het doel is bereikt, fantastisch, en tegelijk: het doel is bereikt, dus de uitdaging is er niet meer. Alle omstandigheden werkten natuurlijk mee: terwijl jullie regen en wind hadden, fietste ik met een windje mee in de zon en bij fijne temperaturen in Duitsland en Oostenrijk.
Het was wel een heel bijzondere tijd. De reacties, commentaren en aanmoedigingen van alle volgers en andere reageerders maakten dat ik weliswaar alleen op stap was, maar toch ook weer niet. Het dagelijks contact met Baukje droeg daar natuurlijk ook veel aan bij!

Vandaag stond ik op met een gevoel dat mij deed denken aan een dag na een elfstedentocht: veel energie geleverd, eigenlijk nog niet helemaal bijgetankt en een beetje zwaar in de benen. Dat gaat over als je eenmaal onderweg bent, en de laatste etappe is echt een stuk gemakkelijker dan de vorige- maar de helft van het klimwerk van gisteren, en de laatste 25 km waren zelfs eindelijk echt vlak of een beetje omlaag.
In Rome fiets je nog een heel eind over een vrijliggend fietspad langs de Tiber, met allemaal bamboebossen er naast en zo nu en dan een soort pergola, het leek wel een beetje een ereboogje, over het pad heen. Het pad komt op een of twee kilometer na bij het Sint Pietersplein uit. Goed geregeld, Italiaanse fietslobbyisten!

De jeugdherberg is verplaatst naar de Via Ottaviano, op een steenworp van het Vaticaan. Maar hij is vannacht vol, en het boeken van een bed voor de drie volgende nachten is een heel gedoe: je hebt per se een creditkaart nodig voor het digitaal inchecken en betalen, en die ligt in Kampen. Gelukkig kon Baukje mij de noodzakelijke nummers doorbellen. Daarna nog een nacht in een hotelletje gevonden, en nu het regelen gedaan is komt het genieten van vier dagen in de stad en het nagenieten van de reis.
Dank voor jullie vele suggesties voor mijn verblijf hier! Dat worden nog drukken dagen.
Gelukkig is mijn terugreis geregeld. Want thuiskomen, daar verheug ik mij zeer op!

De Apennijnen boven de Alpen?

Etappe: Narni - Fiano Romano, 75 km
via Calvi en Sa. Maria in Vescovie

Van diverse fietsers heb ik gehoord dat ze de Ardennen zwaarder vinden dan de Alpen. Vandaag kan ik er aan toevoegen dat ik de Apennijnen ook véél zwaarder vind dan de Alpen- tenminste voorzover ik er ervaring mee heb. Toen ik vandaag in dit Fiano Romano aankwam, was mijn conclusie dat deze etappe de zwaarste was van de hele reis, eigenlijk te zwaar om nog leuk te zijn. De hellingen volgen elkaar hier voortdurend op, en de afdalingen zijn te kort om echt te herstellen. Dus moet je zelf stops inlassen, en dat is niet zo fijn bij temperaturen die weer ruim boven de 30 graden uitgaan. Ik heb die Italianen, die de wegen op in plaats van onderlangs de bergen leggen, naar de Mookerhei gewenst. Al weet ik heel goed waarom dat nodig is.
In dit oord is bovendien geen leuke kamer te krijgen, zodat ik na lang zoeken in een kale motelkamer aan de snelweg zit.

Een klaagverhaal? Nee, ik wilde even mijn gevoel van vier uur vanmiddag weergeven. Als je vervolgens gedouched en fris bent, en de dag doorneemt aan de hand van het schrijven van een blog, komen de positieve dingen weer tevoorschijn. Bijvoorbeeld het prachtige stadje Narni waar gisteravond een openlucht-popconcert op het plein was, en waar ik onder het genot van een glas wijn naar heb geluisterd(!), de leuke mensen van het ostello waar ik sliep en die zeer geinteresseerd waren in een Olandese die op de fiets (zo'n rare) door Italie trok.
De prachtige landschappen en het mooie dorpje Calvi, waar ik op advies van mijn reisbeschrijver een omweggetje voor moest maken omdat het zo authentiek was. Het kerkje van Sa. Maria in Vescovie, heel eenvoudig maar met prachtige fresco's -de eenvoudige kerkjes winnen het bij mij geloof ik toch- en de allervriendelijkste mevrouw van het internetcafé die mij aan alle kanten hielp bij het bellen naar kameradressen en het geven van de route naar mijn onderkomen. Allemaal prachtige dingen, en dat ik toch die helling van 5 tot 12 procent ben opgekomen stemt ook wel een beetje tot tevredenheid, vooral toen een toeschouwer "bravo" riep.
Maar mijn conclusie blijft: het laatste deel van de reis is verreweg het zwaarst, misschien deels door de warmte, maar zeker ook door het terrein. De route die ik neem geldt als de gemakkelijke. Wat ben ik heel blij dat ik die heb gekozen: de andere, dat had ik gewoon niet gered!
Dus ben ik een gelukkig mens aan de vooravond van de laatste, gelukkig minder zware, etappe. En als het goed is komt mijn volgende bericht dus uit Rome!

Tenslotte: een hartelijke felicitatie aan de ouders en grootouders van de kleine Mats!

Narni

Etappe: Assisi - Narni, 95 km
via Spello, Bevagna, Massa Mantana, Aquisparta

Vanmorgen ben ik uitgezwaaid onder geklik van vele camera's. Er was namelijk een groep jongeren(ca. 14 denk ik), die de jeugdherberg bevolkten en die hadden mijn fiets opgemerkt. Ze wilden een demonstratie, want ze konden haast niet geloven dat je daarop echt kon rijden. Dat heb ik gedaan en ik ben onder luide aanmoedigingen aan de etappe begonnen. Erg leuk.
Het was opnieuw -het wordt saai- een prachtige etappe, met veel uitzichten en mooie stadjes en dorpjes. Vooral Spello en Bevagna vond ik prachtig, maar ik heb ook even een omweggetje gemaakt naar een heel klein, maar wel volledig met een hoge muur versterkt dorpje Villa San Faustino. Een soort miniatuur-Spello. Ze hebben daar wel ondervonden dat je, als je een muur om een dorp bouwt, wel problemen oproept want alle uitbreidingen moeten dan binnen die ruimte blijven. Het kan dan een heel geprop worden.

De foto van mijn hoed is al weer geschiedenis. Ik weet niet waar hij is, maar hij is gevlogen. Gelukkig is hij vastgelegd . ..
In Acquasparta wilde ik naar de jeugdherberg. Bij de receptie was niemand, dus na een kwartiertje ging ik maar eens boven op zoek en daar zag ik iemand met een sleutel. Ja, ze kwam zo, maar moest eerst even wat anders doen. Even later zag ik haar wegrijden in haar auto en ze kwam niet terug. Uiteindelijk heeft iemand voor mij het informatienummer gebeld, en die kreeg te horen dat er geen kamers vrij waren. . .
Dus: Nun weiter, denn, nun weiter, mein treuer Wandelstab . . .
Zo kwam ik uiteindelijk toch in Nerni, verder dan ik van plan was, maar door dat uurtje wachten was mijn lichaam aardig uitgerust- mijn geest bepaald niet, maar tegen opwinding helpt fietsen heel goed dus nu ben ik 25 km verder in een ostello en ik ben weer helemaal tot rust gekomen. Er wacht mij hier een maaltijd en een pot bier, alles voor weinig geld!

Rust in Assisi

Rustdag in Assisi

Pax et bonum, Vrede en goeds, dat is waarmee je in Assisi wordt begroet op de borden en ook in het plaveisel van de voetweg er naar toe. Gisteravond was ik al een uurtje door de stad gelopen, toen waren alle toeristen weg, en dan zie je de stad op een heel andere manier. Alleen waren alle bezienswaardigheden toen ook dicht.
Vandaag had ik de rust in mijn geest om het goede van Assisi in mij op te nemen. En dat is veel! De stad heeft een overvloed aan interessante bouwkunst (vooral kerken, maar ook poorten, huizen, palazzi), een netwerk van prachtige nauwe straatjes met trappetjes en steile steegjes, ongelooflijk mooie uitzichten en wat niet al. Maar hier staat heel veel in het teken van St. Franciscus en St. Clara, die van hieruit hun boodschap hebben gebracht. De Franciscus-basiliek natuurlijk in de eerste plaats -al moest ik wel wennen aan de manier waarop de heilige die armoede en eerbied voor de natuur predikt, vereerd wordt in een kerk met zoveel pracht. Maar er wordt wel voortdurend gezorgd voor een stille sfeer in de kerk, en bepaalde plaatsen, de crypte bijvoorbeeld, zijn werkelijk echt sober van stemming. En de frescoserie van Giotto in die kerk over het leven van St. F. is echt geweldig!
Ik ga niet een PR-verhaal voor Assisi schrijven, daar is deze blog niet voor - ga er zelf kijken als je ooit kunt. Ik heb er rondgelopen tot ik echt niet meer kon.
Gisteren in de jeugdherberg had ik een tafel met een Duits echtpaar dat te vpoet van Florence naar Assisi gelopen was. "Wir sind Pilger", zei hij. Gezellig om mee te praten, maar wat hun pelgrimschap precies inhield, dat kon ik niet zo aan hun merken. Misschien vanavond, want ik eet hier weer- het is echt heel erg goed!
Morgen met frisse energie op weg naar het zuiden. Rome komt nu dichtbij!
Tenslotte: op verzoek een fotootje van mij met hoed- niet uit ijdelheid maar opdat je kunt zien wat een vreselijke uitwerking de zon op mij heeft. Hij is gemaakt toen ik de pas over de Apennijnen had gehaald!

Hardleers

Etappe: Perugia-Assisi, 45 km

Ja, toen moest ik uit Perugia weer op de route komen, en het hostel was aan de verkeerde kant van de stad om het zo te zeggen: ik moest òf door, òf om Perugia heen. En de route waarlangs ik gekomen was, was ik volledig kwijt, zelfs Google Maps kon mij niet helpen. Vervolgens dacht ik, dat ik toch zoveel mogelijk van de aangegeven route wilde rijden, dus op goed geluk en met hulp van de stand van de zon naar het noord-oosten. Eigenwijs natuurlijk, maar dat is geen nieuws.
Nu, bij Perugia eindigen alle wegen op een autosnelweg; voordat je een weg hebt waar een fiets langs kan ben je twee uur verder. En buiten Perugia ontdek je dat alle Italiaanse dorpen op een bult liggen(vanwege overstromingsgevaar, natuurlijk, net als in Friesland, maar dan véél hoger), en dat de landweggetjes van dorp naar dorp lopen, dus berg af, berg op. En dan niet zo vriendelijk als de doorgaande wegen, maar heftig en stéil! Tenslotte bereikte ik toch de hoofdroute en kon ik even normaal fietsen. Toen kwam Assisi: ook op een bult. Na maar 45 km was ik echt al helemaal aan het eind van mijn Latijn! Maar denk niet dat ik daardoor geen goede dag heb gehad: ondanks -misschien ook wel een beetje dank zij- de inspanning heb ik erg genoten van het prachtige landschap!
Toen kwam er een vreemde ervaring. Ik was door een stil, landelijk stukje Italie gekomen -nadat ik Perugia kwijt was-, mooie dorpen en een zomerse sfeer, en Assisi is bij eerste aanblik een druk toeristenoord met busparkeerterreinen, souvenierwinkels, caffètaria's en heel veel nogal ongeinteresseerd kijkende mensen. Op een of andere manier kon ik de omslag niet goed maken naar een houding van aandacht en concentratie die deze stad écht wel verdient. Komt natuurlijk ook mee door de vermoeidheid. En je zit bovendien altijd met die fiets die ergens onbeheerd staat. Daarom heb ik besloten voor vandaag het te laten bij een eerste, heel globale indruk en blijf ik hier om morgen, als het fris is en nog niet zo druk, ècht deze plaats te bekijken. Ongetwijfeld komt het gedachtengoed van Sint Franciscus dan beter bij mij over. Want dat er heel veel te zien en te beleven (in ware zin) is, dat geloof ik zeker. Dus morgen weer: Assisi!

Perugia op een vrije dag

Gisteren schold ik op de computer. Vandaag is het dezelfde. .
Maar ik heb de hele dag in P. doorgebracht en er is echt veel moois te zien. Het museum is rijk voorzien van werken, maar wel veel van hetzelfde; allemaal kerkelijke kunst tot 1800. En dat zie je in de kerken, hoe mooi ook, natuurlijk ook. Ik ging verlangen naar wat meer expressionisme.
Het stadsbeeld is geweldig, echt een rommelige Italiaanse stad met overal prachtige palazzo's, poorten, stadsmuren, één poort zelfs uit de derde eeuw voor Chr., en prachtige uitzichten.
Maar na een uur of zes in de stad zit ik vol. Dus nu lekker lezen in de schaduw bij het ostello.

Ik heb gemerkt dat gmail niet altijd snel is met de post, ik moet nog een vraag van Matthijs beantwoorden zegt Baukje, maar ik weet de vraag nog niet. Dus sorry, Thijs! Wel merkte ik dat het kaartje ge-updated wordt, erg leuk!
Mirgen een betrekkelijk korte rit naar (inderdaad) Assisi. Daar moet ik ook meer van zien! Wel even uitkijken met de route er naar toe want je kunt hier in Italie niet zomaar straffeloos een omweg maken heb ik gemerkt!

Perugia

Etappe: Sansepolcro - Perugia,85 km
via prachtige Apennijnenweggetjes

Iemand (hij weet het) vertelde mij dat Perugia erg mooi was. Hij zei er niet bij dat het boven op een berg ligt. Bij de tabacci waar ik de weg vroeg keken ze dan ook erg verbaasd: ga je de fiets dan dragen of zo? Mar ik ben er, en het ìs erg mooi. Ik blijf dan ook een dag langer. De temperatuur is een stuk aangenamer en er is wind. Tegenwind weliswaar, maar hij geeft verkoeling. Verder: deze computer is een ramp, dus basta! Morgen verder met de blog.

Over de Apennijnen in Sansepolcro

etappe: San Piero in Bagno - Sansepolcro, 55 km
via: Montecorona

Dat is een nieuw verschijnsel: een hotelletje waar je een kamer huurt, maar geen ontbijt krijgt, zelfs geen kop koffie! Toen ik daarnaar vroeg bij het inchecken zei ze "Er is wel een bar om de hoek, daar kun je wel ontbijten". Nu was er in het plaatsje niet zoveel keus, en de kamer was verder wel o.k., dus ben ik vanmorgen opgestaan en bij de bar een broodje gaan halen.
Gisteravond zat ik op een terras een pizza naar binnen te werken, en naast mij was de dagelijkse vergadering van de wijzen uit het dorp, de Leugenbank zouden ze in Hindeloopen zeggen. Ik verstond geen woord, maar het spektakel is al heel vermakelijk en de rolverdeling zeer bekend: een praatjesmaker, een skepticus, een aantal bedachtzame knikkers . .

Onderweg trek ik steeds meer bekijks. Ligfietsen komen hier niet voor, denk ik. Bij een supermarkt liep de eigenaar naar buiten, zag de fiets, en vroeg of ik dààrop helemaal uit Holland was gekomen. Toen riep hij zijn maat, die aan de overkant van de weg was, en begon uit te pakken: deze man is hierop helemaal uit Amsterdam gekomen! En een klant in de winkel moest er ook bij komen, hij hield niet meer op. Toen moest ik demonstreren hoe dat dan ging en ze klapten in hun handen van verbazing.

Die fiets moest dus nu de pas over. Het voordeel van geen ontbijt is dat je vroeg weg kunt. Dat moest ook want na elf uur wordt het al warm en ik moest klimmen. Dat ging gelukkig goed, maar een stuk verderop zat er weer een klein hellinkje in de route en ik merkte dat ik mijn kruit al aardig verschoten had. Daarom ben ik vandaag maar eens wat eerder gestopt dan het plan was (wel het hellinkje nog even afgemaakt) want er is geen enmkele noodzaak tot haasten meer. En nu ben ik dus in Sansepolcro. Heilig Graf, betekent dat, wie zou zijn woonplaats nu zo noemen. Toch lijkt het best een levendig stadje, met een mooie stadsmuur eromheen en poorten en zo, een heel pittoreske, vervallen palazzo's. Echt Italie hier. De Apennijnen zijn ook geweldig, met hun steile rotswanden en diepe kloven!
Een leuke ontmoeting: ik stopte even omdat ik een prachtig veld blauwe distels zag, van de soort die je in Nederland wel in boeketten tegenkomt, en daar zat een nog veel intenser blauwe vlinder op. Ook een voordeel van ligfietsen: de bloemen in de berm zijn dichterbij.

San Piero in Bagno

Etappe: Ravenna - San Piero in Bagno, 95 km

Even een kort berichtje. Ik zit nl. achter een vreemde laptop, zonder muis, die ik mag lenen van de mevrouw van het hotelletje. Het was vandaag weer een warme dag, maar het lukt me steeds beter om steeds rustiger te fietsen. Onderweg is het landschap drastisch veranderd: eerst het landelijke van de Po-vlakte, daarna steeds heuvelachtiger en nu zit ik echt in de Apennijnen: prachtige groene heuvels met cipressen en Italiaanse dennen.
De etappe was wat langer dan misschien plezierig was, maar dat moest: morgen moet ik de Apennijnen-pas over en dat moet per se 's morgens gebeuren. Daarom moest ik vanavond hier zijn. Nu een avondmaaltijd scoren! Morgen (misschien) meer.

kaartje (laden duurt misschien even)

View Wil naar italie in a larger map

Rustdag, alleen lokale kilometers (toch nog 35, trouwens)

Brenda en Matthijs hebben een kaartje gemaakt van mijn reis en daarin alle plaatsen die ik noemde met een blauwe druppel aangegeven. Net als Evert trouwens, maar Brenda heeft mij bovendien geleerd hoe ik dat in het blog plaats. Nu zie je mijn vorderingen tot nu toe dus in bovenstaand plaatje. Denk maar dat die blauwe druppeltjes zweetdruppels zijn. Hoewel: vandaag niet van inspanning, maar van de zomerwamte. Ik heb op deze rustdag eerst een klein tochtje naar de Adriatische zee gemaakt, zo'n kwartiertje enkele reis, want als ik in de buurt van een markant punt ben, zoals een zee, een grote rivier, of iets dergelijks, dan wil ik dat zien ook. Overigens zag het er niet anders uit dan de Noordzee bij Zandvoort, maar het idee, nietwaar.
Daarna heb ik een gezamenlijk entreekaartje gekocht voor de kerken hier in Ravenna die mozaieken bezitten, en ik ben ze uitvoerig langs geweest. Mozaieken zijn wel een heel aparte, andere vorm van kunst. Detaillering is daarbij natuurlijk moeilijk, maar toch zin ze heel expressief, en de kleuren zijn heel intens. Die bezoeken rechtvaardigen de rustdag op zich al, en mijn lchaam vindt het ook wel een goed idee merk ik wel. Het routeboekje geeft nu op elke bladzijde aan hoe ver het nog is volgens zijn aangegeven route naar Rome: 460 km. Eigenlijk vind ik dat maar niks, daardoor raak je gemaakelijk gefixeerd op het einddoel en ook in het laatste stuk is de reis nog steeds het doel, niet het eindpunt. Ik heb nog bijna twee weken en ik wil die net zo beleven als de afgelopen drie: met aandacht voor de plek waar ik ben en niet te ver vooruitkijkend.
Als ik het vervolg van de route bekijk, zie ik weinig grote plaatsen meer, dus mogelijk minder blog-mogelijkheden. 't Is maar een weet.

Povlakte

Etappe: Ferrara - Ravenna, 98 km
via de uitgestrekte Povlakte

Bologna 38°C, Florence 41°C, Ravenna 33°C . . . dan krijg je wel een duidelijke hint waar je heen moet. Ik had voor me zelf lang in het midden gelaten welke route ik zou nemen, de zwaardere hoofdroute via Florence en Siena of de lichte route via Ravenna. Maar ik merk dat de warmte veel energie vraagt! Dus geen Siena, Florence of Bologna.
Nu was het vandaag wel beter te doen dan gisteren en zeker een stuk beter dan eergisteren. Misschien leer ik met de warmte om te gaan in mijn eet- en drinkpatroon (geen koffie! en vooral geen espresso!), in elk geval kan ik nu weer veel meer van de reis genieten.
Vandaag dus geen steden, die zijn er niet tussen Ferrara en Ravenna, maar wel zilverreigers, pelikanen, flamingo's en een blauwe kiekendief in het natuurgebied van de Comacchio. En een veerpontje dat je voor 50 cent overzet over de Reno, heel erg leuk. De temperatuur was zodanig dat ik door rustig te fietsen het goed kon volhouden. Er is nog energie over voor een wandeling in Ravenna. Ik liep de Sa. Maria del Porte in, en er was net een viering gaande. Dan krijgt zo'n kerk ineens een heel andere lading. Ik heb rustig een poos zitten luisteren. De Povlakte brengt toch al een zekere rust, geloof ik, na de indrukwekkende Alpen en het spectaculaire Verona.
Hier houd ik een rustdag om de beroemde mozaieken te bekijken. Daarna komt er weer een ander landschapspatroon: de Apennijnen over op de vriendelijkste plek. Zo heeft elke periode zijn eigen karakter. Wat een reis!
Het plaatje is van gisteren, van Ferrara: het kasteel van de Este's.

Ferrara

traject Verona - Montagnana (60 km)
traject Montagnana - Ferrara (75 km)

Gisteren was ik dus jarig. Dat heb ik gemerkt aan de reacties en de losse emails! Het is wel de gekste verjaardag geweest die ik heb gehad. Er was bij de mails zelfs een foto bij van Baukje, gemaakt door Nanda, en een soort reisoverzicht van Matthijs en Brenda. Allemaal hartelijk dank, lieve en attente mensen. Het geval wilde dat er nou net in Montagnana geen internetcafé was, dus mijn reactie komt wat laat.

Italie zit in een hittegolf, tenminste dat vind ik. Het fietsen is alleen mogelijk tot een uur of één, en daar pasten de etappes van gisteren en vandaag precies in. Gisteren omdat het kort genoeg was, vandaag omdat het brandalarm vannacht afging waardoor ik om half zeven kon vertrekken.
Het lijkt wel een beetje Nederland, zegt Reitsma. Soms Friesland-achtig, soms Rivierenland, soms Flevopolder (dat laatste is geen compliment, de eersten wel). Maar dan met heel andere, leuke dorpen erin. Natuurlijk niet zo spectaculair als de voorgaande weken- ik moet zeggen, ik mis de bergen wel- maar ik moet er ook niet aan denken bij deze hitte te moeten klimmen. Twee tamelijk rustige dagen door een vriendelijk landschap.
Even terugkijken naar eergisteren: het slotstuk van mijn rustdag in Verona was de opera Romeo en Juliette. Ik was er deze keer helemaal klaar voor, en heb toch zo genoten! natuurlijk, qua muzikale finesse kun je misschien beter in een zaal zijn, maar de sfeer en de manier waarop de mogelijkheden van de arena worden uitgebuit zijn ongekend. Echt een belevenis.

Verona

Etappe (vrijdag): Rovereto - Verona 85 km (en niet 60, zoals gedacht)
Vrijdag rustdag, alleen plaatselijke kilometers.

Dat viel in zekere zin even tegen: ik dacht dat de etappe maar 60 km zou zijn, en het waren er ruim 80. De route leek veel op die van gisteren, mn iet veel nieuws over te melden dus. Waarmee niets kwaads gezegd is! Maar wel 25 km extra, en dat in de Italiaanse hitte. Blijkbaar heb ik toen een mineralentekort opgelopen want 's avonds in de opera was ik zo slap en slaperig dat de helft van La Bohème aan mij voorbijging. Maar het ingenieuze gebruik van de Arena als openluchtgebeuren heb ik bepaald niet gemist! Vanavond ga ik weer, Romeo en Juliette voor maar € 19, waar vind je dat! En ik heb nadat ik mineraaltabletjes genomen heb een stuk meer te koop. Overigens: op de stenen zitten is op te lossen met een kussen, maar . . . die stenen zijn wàrm! Een heel nieuwe ervaring.
Verona is wel prachtig! Veel Romeinse resten, prachtige oeroude kerken, Italaanse sfeer in de winkelstraten en de wijkjes eromheen- een heel goede plek om een rustdag door te brengen.
Ik heb ook de tijd, want volgens mijn teller is er nu 1500 km gedaan en dat is tweederde van het totaal. Maar de Apennijnen komen nog.

Du meine Guete!

Etappe: Bolzano - Rovetero, 100 km
via Trento

Leuk, gisteravond. Ik kwam bij mijn logiesadres aan, en mevrouw Psenner deed het hek voor mij open. Toen zij mijn fiets zag vielen de ogen bijna uit haar hoofd. "Du meine Guete! Sind sie auf das Ding aus Holland hier her gekommen? Auf das Auto? Das ist ja nicht moeglich! Das kann i doch nit glauben! En ze hoofdschudde en ratelde nog enige tijd door van verbazing en ongeloof. Het was dus een prachtig, enthousiast mens! 's Avonds hebben we gezellig een biertje gedronken, met haar man en twee Duitsers uit Saksen die in Bolzano werken in de zomer. Een reuze leuke avond voor een Wanderfietser.

Het is dus warm hier in Italie, dat heb je natuurlijk gauw in Augustus.
Daarom ben ik vrij vroeg vertrokken omdat de ochtend nog fris is, en tegen enen was ik in Trento. Daar heb ik de ergste hitte afgewacht, de parken en de kerken zijn nog wel koel en de binnenstad is echt prachtig. Daarnaar door naar Rovereto, waar elke avond de klok 100 keer geluid wordt om de bloedige veldslag die hier heeft plaatsgevonden in de eerste wereldoorlog te herdenken. Ik heb hem gehoord en het maakt indruk!
Het fietspad, dat ik gisteren wat neerbuigend heb behandeld, heeft zich vandaag volledig gerehabiliteerd. Het was werkelijk een prachtige rit, de berghellingen zijn nu veel dichterbij en de snelweg is verder weg. Die hellingen zijn bijna loodrecht en grotendeels wit Ze doen wat aan de Engelse krijtrotsen denken. Schitterend!
Vanavond slaap ik in een hostel. Kijken wat dat nu weer meebrengt. Mijn kamergenoten zijn Italiaanse motorrijders, ze spreken wel Engels maar zijn niet al te sociaal.
Morgen staat Verona als einddoel op het programma. Het schiet al op!
Tenslotte: Zoals je gemerkt hebt, kan ik een een Umlaut-teken op een Italiaans toetsenbord niet vinden. Vandaar de ouderwetse spelling. Scuzate!

Bozen of Bolzano?

etappe: Naturns-Bozen, 60 km
via Meran(o)

Vandaag een rustige etappe wat fietsen betreft. Dat helpt ook om aan de Italiaanse warmte te wennen, trouwens. Maar de bedoeling was om tijd over te houden voor het bekijken van Merano en Bolzano, of Meran en Bozen, zoals sommigen hier zeggen. Want Duits en Italiaans zijn hier net als Fries en Hollands Nederlands in ons land: sommigen spreken beide, en sommigen een van beide. In Meran is Duits gebruikelijk, in Bozen krijg ik de indruk dat sommigen dat maar achterlijk vinden.
Meran en Bozen hebben beide een prachtige dom, vol kunstschatten. Kerken kun je als fietstoerist zo binnenlopen, in een musum voel je je niet op je gemak in je fietsoutfit. Bovendien laat je je fiets niet graag alleen gedurende langere tijd.
Het stadsbeeld genieten gaat op de fiets ook heel goed (dan heeft een ligfiets zelfs een voordeel vanwege de gunstige kijkhouding). En ook in dat opzicht zijn het prachtige steden, hoewel heel verschillend: Meran klein en chique, Bozen groter en drukker.

Het fietsen ging de hele dag langs een op zich prachtig fietspad, in elk geval technisch gesproken, en als je consequent naar rechts keek was het ook landschappelijk mooi: daar stroomde de Etsch die zich geleidelijk ontwikkelt van een bruisende bergbeek tot een grote rivier. Maar links had je voortdurend een hek met een spoorweg erachter, soms onderbroken door een appelboomgaard. (Ik heb trouwens nog nooit zoveel appels gezien als hier, gisteren en vandaag waren er ononderbroken appels langs de weg. Geen druiven, peren, pruimen, alleen: appels. Het kost moeite er af te blijven want ze zien er plukrijp uit). Gelukkig waren daarboven de bergen, hier verder weg dan gisteren, maar vol dorpjes met een karakteristieke toren: een eenvoudige onderkant met een klein vierkant grondvlak en een (soms ongelooflijk hoge en scherpe) naaldspits er boven.

Onder het fietsen bedacht ik dat deze hele reis één doorgaande stroom van nieuwe, mooie indrukken is, zoveel dat het mijn bevattingsvermogen te boven gaat. De helft is jullie niet dus aangezegd en er duiken steeds nieuwe, mooie beelden bij mij op. Glurns heb ik niet eens genoemd en dat was toch zo mooi! Misschien tekent dat het slagen van deze reis wel het beste.

Het is dus warm, hier. Morgen ga ik vroeg weg, de ochtenden zijn prachtig en fris.
Reisdoel: Rovereto.

Kennst du das land . . .

Etappe: Nauders-Naturns, ca. 80 km
via Reschenpas, Schlanders

Eigenlijk ben ik nog maar in Schlanders, 20 km voor Naturns. Maar hier is internet en daar niet, vrees ik. Dus gauw een kort verslag van vandaag, en dan nog 20 km heerlijk fietsen. Want zo voelt het.

Kennst du das land wo die Zitronen blühen,
im dunklen Laub, wo goldn' Orangen stehen ..

Als ik dit lied hoor denk ik: als dit ideaalbeeld een conctrete plek zou moeten hebben, dan moet dat Italie zijn. Daar ben ik nu, de titel van het blogspot is dus nu werkelijkheid. Het weer is ook Italiaans mooi. Dat geeft een goed gevoel. Maar natuurlijk nog nog geen citroenen of sinaasappels gezien. Dat kan ook niet, want het is hier nog Zuid-Tirol, waar ze Duits spreken, al hoort het- tot verdriet van vele inwoners- bij Italie. Toch wel makkelijk bij het telefonisch reserveren. Want het is hier vol, zelfs de jeugdherberg! Het heeft een half uurtje telefoneren gekost maar nu heb ik plek. De dame aan de telefoon wist niet wat het ging kosten, maar dat gaf niet zei ze, "es ist nicht teuer" en ze klonk overtuigend. Anders zie ik wel . . .

Een rustdag heeft vaak een vreemd efect. Als je dan weer op de fiets stapt voel je je eerst helemaal niet beter toegerust, eerder het omgekeerde, maar in de loop van de dag blijkt die toch zijn effect te hebben gehad.
De afdaling van de Reschenpas had wat verrassingen in petto. Het gaat namelijk wel naar beneden, maar af en toe een venijnig stukje omhoog. Daar had ik niet op gerekend, het moest dus even wennen! Maar het traject lans de Reschensee, met de besneeuwde Ortler er boven, is fabelachtig mooi!
Nu kijken wat de overnachting brengt...

´De rustdag gisteren was overigens best wel saai. Nauders was uitgestorven, ik heb mijn internet op olrde gemaakt en kaarten verstuurd, een stuk in de bergen gewandeld en s avonds tv gekeken en gecryptogramd. Dus wilde ik vanmorgen er wel weer tegenaan!

Rustdag

Het weer dat jullie al heel goed kennen, heeft mij dan toch ingehaald.
Toen ik wakker werd ruiste de regen vrolijk op het dak van mijn pension, en het zag er niet naar uit dat het vandaag nog droog zou worden, zei mijn gastvrouw. Nu regent het wel niet zo vreselijk hard, maar voor vandaag staat de afdaling van de Reschen-pas op het schema, met hellingen tot 15% omlaag. Dat lijkt mij met natte banden en remmen geen sinecure. Iedereen bindt mij -heel lief- op het hart om vooral goed op mijzelf te passen en dit lijkt mij het moment om daarnaar te luisteren. Bovendien moet ik mijn correspondentie bijwerken en een dag echt de benen rust geven kan ook geen kwaad. Natuurlijk kun je een rustdag beter doorbrengen in Verona of Florence dan in Nauders, nou ja. Mijn correspondentie en mijn blog krijgen nu even ruimte.
Wel heel sneu voor de mensen hier, die vandaag 15 augustus, Maria Himmelfahrt vieren, een groot feest in Oostenrijk. Er staan ook hier in Nauders nogal wat buitenactiviteiten op het programma. Daar zal wel weinig van terecht komen.

Italie moet dus een dag wachten. Maar tot mijn blijdschap zag dat de Alpen véél verder in Italie doorlopen dan ik dacht, wel aan Verona toe. Ik hoef de bergen dus voorlopig nog niet te missen!

Tenslotte: mijn insektenvanger heeft een bij gevangen. Hij sták!

Op de grens

Landeck - Nauders (55 km)
via Norbertshöhe

Daar ben ik weer! Twee dagen heb ik geen berichten kunnen versturen maar nu ben ik in een dorpje op de Italiaanse grens waar dat wel kan omdat ze een originele oplossing hebben bedacht: een hotel heeft een computer met internetverbinding en alle gasten van pensions e.d. in het dorp kunnen daar internettijd kopen.
De achterstand inhalen zal nog niet lukken, maar een verslagje van vandaag zeker wel. Het is ook wel een moment om terug te kijken: ik sta praktisch op de grens van Oostenrijk en Italie, en heb de Alpen zo ongeveer achter mij. Aan een kant geeft mij dat een gevoel van voldoening omdat het gelukt is met de ligfiets de passen over te komen, maar aan de andere kant zal ik dit prachtige landschap, deze magnifieke Alpen, vast geweldig missen. Vandaag ging de rit via de Inntal-Radweg, een prachtige route langs de Inn, die hier nog betrekkelijk smal is, maar wel een bruisend en actief. De rivier heeft een diep kloofdal uitgeslepen in de rotsen hier, en daar gaat het fietspad -meest autovrij- helamaal langs tot Martina, een drielandenpunt tussen Zwitserland, Oostenrijk en Italie. Langs de weg liggen natuurlijk weer toeristenoorden, maar ook prachtige eenvoudige dorpjes. Tussen het fietsen door hetb ik geprobeerd foto´s te maken van mooie bloemen, die we thuis ook hebben, maar die hier véél mooier zijn, en van het landschap onderweg natuurlijk.
Jeugdherbergen zijn hier niet, waardoor er minder kans is om interessante mensen te ontmoeten, maar onerweg ben ik een eind opgefietst met een plaatselijke wielrenner en later met een rechtenstudent uit München, die ook onderweg was naar Italie. Hoewel we elk ons eigen tempo reden, kwamen we elkaar steeds weer tegen totdat we allebei op hetzelfde terras belandden voor een lunch. Toen hebben we maar even gezellig samen gegeten.
Mischien valt jullie de etappe-afstand van de laatste dagen wat tegen. Bedenk dan maar dat in beide etappes een beklimming zit van een pas; die van gisteren vroeg aardig wat van mijn krachten, maar vanmorgen was ik blijkbaar weer genoeg uitgerust om de Norbertshöhe (de stijging naar de Reschenpas) aan te durven. Deze klim is aanzienlijk gemakkelijker dan de Arlbergpas! Hoewel mijn teller steeds op 6 of 7 km/uur bleef staan, kon ik zonder stoppen boven komen.
Het was hier feest in het dorp. Helaas net afgelopen toen ik aankwam. Ik heb nog net de laatste Tiroler ländler op de accordeon gehoord toen ik onder de douche stond.
Vanavond slaat het weer om. Het betrekt nu al heel erg. Het engeltje, dat ervoor zorgde dat ik steeds in een zonnig gat in de algemene Europese bewolking was, is blijkbaar gevlogen.

Landeck

etappe Klösterle - Landeck, 55 km
via Arlbergpas!

Die ben ik overgefietst! Maar ook in Landeck zijn alle internetcafé´s opgeheven, defect of teveel beveiligd. Ik zit nu bij genade in het kantoortje van pension Greif, en moet het dus kort houden.
Overheersende indruk: Oostenrijk is schitterend, ook voor fietsers! Maar de spieren hebben rust nodig na zo´n pas. Met een beetje geluk morgen of overmorgen meer.

zie de inleiding bij de vorige pagina

Ja, die ben ik overgefietst. Gelukkig dat ik gisteren de heldere ingeving had om de eerste helft alvast te maken. De gemakkelijke helft, blijkt achteraf! Ik moest nog 15 km, eerst 2 km gewoon, dan 10 km maar steeds steil omhoog en daarna nog 3 km wat minder, en ook op die laatste kilometers moest ik om de haverklap stoppen om energie te verzamelen. Toen ik de top in zicht had werd ik ingehaald door een duo dat een mooi langzaam tempo had, en daaraan heb ik mij (figuurlijk, natuurlijk) laten optrekken naar de top. Bovenaan heb ik ze bedankt. Ze keken erg verwonderd.
Daar allerwegen verbaasde vragen: Sind Sie hochgefahren aus das Ding? Want ligfietsen komen daar niet veel, en ze staan niet bekend om hun klimeigenschappen. Maar ik heb een voordeel ontdekt: door hun lage zwaartepunt, zeker met de bagage, zijn ze erg stabiel waardoor je erg langzaam kunt fietsen zonder om te vallen. Zo ga je 5 km/uur, trap voor trap voor trap, maar het gaat.
En dan ben je boven. Er komt een gevoel van grote voldoening over je, natuurlijk want het is gelukt!
Met veel plezier zie je steeds nieuwe groepjes fietsers aankomen, bezweet en net zo uitgeput als ik, maar ook met dezelde uittdrukking van "gehaald"!
Het kostte me een uur voor ik aan de afdaling kon beginnen: eerst om uit te rusten en daarna om mezelf zover te krijgen deze plek te verlaten. Dit gevoel wil je even vasthouen. Ik heb een steentje opgeraapt en meegenomen.
Afdalen is geen moeite, of het moet zijn dat je je snelheid niet al te hoop laat oplopen. Zo ben ik gemakkelijk naar Landeck gerold. Daar was al gauw een slaapplaats gevonden (maar internetcafé´s, ho maar).
´s Avonds aan de bar gesproken met een Landecker over de economie van Tirol die niet zo best is. Deze dag was dat wel. Ik ga van Oostenrijk houden!

internetschaarste rond de Arlberg

etappe: Bregenz- Klösterle, 95 km (vrijdag)
via Feldkirch, Bludenz
Helaas kon ik geen internetcafé vinden behalve eentje dat mijn blogspot blokkeerde. Het verslag komt dus later.

Dit verslag is geschreven op maandag 15 augustus, maar gebaseerd op de aantekeningen van vrijdag

Bregensz is een bezoek waard, ook buiten de Bregenzer festspiele die trouwens wel erg duur en chique zijn. Een wandeling door de Oberstadt bracht mij langs Martinsturm, bekroond met de grootste ui van Oostenrijk, wat mij als Kampenaar natuurlijk aansprak. Maar ook overigens een mooi historisch plekje, die Oberstadt, met een authentieke sfeer. De jeugdherberg is wel uit de tijd, met gemengde slaapvertrekken voor acht personen met piepende stapelbedden. Ik kan blijkbaar overal slapen, maar de enige wat oudere vrouw op de zaal voelde zich er duidelijk ongemakkelijk. Ze was ook al niet bepaald toegankelijk voor een praatje.
Maar de maaltijd en het ontbijt waren boven alle lof verheven!

Er zit een engeltje op mijn fiets. Het brengt mooi weer en een gunstige wind. Dat maakt fietsen in de Alpen tot een feest! De route was gepland van Bregenz door het dal van de Boven-Rijn naar Feldkirch, en daarna oostwaarts tot Bludenz. Eerst door een mooi groen dat van de Rijn, waar ik wél even van afweek om even een stukje Zwitserland te proeven (beviel niet: alleen maar industriegebied daar). Weer terug in Oostenrijk ging het door een prachtig bosgebied met een bruisende beek er naast naar het mooie stadje Feldkirch, met een sfeervol pleintje en een aantal fraaie gebouwen.
En ze hebben daar een C&A, waar ik een stormvaste zonnehord kon kopen, hard nodig gezien de toestand mijn mijn neus en mijn voorhoofd!
Daarna zag je het landschap geleidelijk veranderen: de bergen gingen meer domineren en werden wat ruiger. Steeds langs een beek (ja, waar moet je anders ook wegen aanleggen in het bergland- maar wat een toegift is dat!)
bereikte in al om half drie Bludenz.
Eerst op zoek naar een intenetcafe - met bekend resultaat. Daartoe ben ik de stad een aantal keren doorgefietst. Veel bijzonders viel mij niet op, of het moest de doordringende chocoladegeur van de Milka-fabriek ter plaatse zijn. Maar later las ik dat er twee mooie poorten zijn, die ik gemist heb, dus misschien doe ik Bludenz tekort.

Het was nog vroeg, de omstandigheden konden niet beter en ik voelde dat ik nog energie had om de aanloop van de Arlbergpas te doen. Dat lukte, beter dan gedacht! Met de gedachte dat de pas dan misschien te doen was kon ik mij in Klosterle-Danöfen opfrissen in een pension- kamer met douche en toilet voor mezelf! Wel even fijn, zo'n luxe.

Bregenz; rustdag

etappe Friedrichshafen-Bregenz, 40 km
via Bodensee-Radweg
Daar had ik mij veel van voorgesteld, dat stuk Bodensee-route. Maar het is hier al net als bij veel andere meren: aan het water staan (vaak nogal luxe) huizen met een eigen strand en flinke heggen of muren, en de weg of het fietspad lopen een stukje landinwaarts. Je kunt daardoor maar af en toe een glimp opvangen van de uitzicht over het meer. De route ging verder vooral door bebouwde gebieden en was niet heel interessant. Pas in Bregenz liep het pad weer op de oever. Dan is het ook inderdaad een prachtig gezicht.
Gelukkig heb ik in Friedrichshafen rustig de tijd genomen om te genieten van het uitzicht over het meer. Verder had ik besloten dat het rustdag was. Dat betekent voor mij eventueel een klein stukje fietsen en niet klimmen. Daarom ben ik in Friedrichshafen naar het Zeppelin-museum geweest. Graf Zeppelin werkte namelijk in Friedrichshafen, en ze zijn daar reuze trots op hem. Het museum is best wel aardig, vooral voor technisch geinteresseerden. Er is ook veel aandacht voor kinderen in de manier waarop de zaken gepresenteerd zijn. Merkwaardigerwijs was er in hetzelfde museum een verzameling (vooral) kerkelijke kunst, een kleine tentoonstelling van een schilder Dix en een afdelinkje moderne kunst. Ik vond de combinatie nou niet zo voor de hand liggend.
Na de gebruikelijke lunch (volkorenbolletjes met banaan, appelsap en vruchtenyoghurt) ben ik dus naar Bregenz gefietst. Dit is een belangrijk tussen-doel voor mij: het einde van het eerste boekje, en het begin van het Oostenrijkse stuk. Daarom kijk ik even terug en dan moet ik zeggen dat de reis tot nu toe formidabel verloopt. Ik weet natuurlijk niet wat er nog komt maar helemaal mislukken kan al niet meer.

Terzijde: Je ontdekt soms rare dingen: de pijpen van mijn broek vangen bij een snelle afdaling veel wind en werken dan min of meer als remparachutes! Maar ze vangen dan behalve wind blijkbaar ook wel eens een insekt, dat kriebelt en dat je ´s avonds in je kleren terugvindt.

Bodensee!

etappe: Sigmaringen - Friedrichshafen, 85 km.
via: Pfullendorf, Höchsten

Wat een dag vandaag! Tot nu toe was elke dag een geschenk -misschien de tweede wat minder, moet ik toegeven- maar deze was echt een topper. Om te beginnen heb ik in Sigmaringen de remblokjes vernieuwd en de versnelling opnieuw afgesteld, zodat ik gerust de heuvels in kan, mij daarna mijn tweede Kaffee mit Kuchen veroorloofd vanwege de geslaagde operatie, heb wat mails gestuurd en ben zodoende pas om 11 uur vertrokken. Reitsma, mijn reisbeschrijver, had een etappe bedacht van zo´n 50 km, eindigend in het nietige Untersiggingen, waar nauwelijks onderdak te vinden is. Daarom is het Friedrichshafen geworden, waar wel een jeugdherberg is. Omdat de rit niet zo lang leek, het weer prachtig was en ik mij optimaal voelde, heb ik een omweggetje gemaakt via het prachtige plaatsje Pfullendorf, wat even klimmen was. Daarna kwam de mogelijkheid om een zijstap te maken over de Höchsten, zoals de naam al zegt het hoogste punt vóór de Bodensee. Dat was 100 m extra klimmen. Maar de beschrijving maakte dat ik er toch aan begon, en wat een beloning kreeg ik daarvoor! Op de top was er een onvergetelijk uitzicht over het Bodenmeer, daarachter lag Zwitserland voor me open, met tegen de horizon de omtrekken van de eerste Alpen. En daarna hoefde ik alleen nog maar 25 km af te dalen naar Friedrichshafen. Een fantastiche belevenis.
Het fietsen in de vrije natuur maakt voor min beleving dat ik mij een ga voelen met mijn omgeving, zodat ik die intensief in mij opneem en er een enorme rust en ontspanning aan ervaar. Dat gevoel wordt elke dag nog sterker, zodanig dat je het liefst almaar zou willen doorfietsen. Het is goed dat het boekje mij erop wijst dat er ook andere dingen zijn onderweg, daarom mijn uitstapje naar Pfullendorf. Dat het allemaal tot nu toe zo goed lukt is wel een heel rijk gevoel.
Mijn favoriete onderkomen is dus de jeugdherberg. Dat heeft natuurlijk financiele kanten -als je 35 keer moet overnachten kun je je geen Hilton permitteren- maar het is ook gewoon gezellig, zoals gisteren weer met Uri uit Zwitserland. Daar kun je ook mensen ontmoeten zoals - in Bingen- Peter Schultze, die toen ik hem vertelde dat ik een blog bijhield en zoveel leuke reactie kreeg, zei "Das ist dein Nabelschnur, mit dem du mit deine Familie verbunden bist". Prachtig gezegd, zo is het precies, niet alleen met familie overigens maar maar ook met vrienden.
Hoe breng je je avonden door, vroeg Baukje. Nu, gisteren bijvoorbeeld heb ik een wandeling door Sigmaringen gemaakt, mijn log wat bijgewerkt in het internetcafé, daarna in de jeugdherberg met twee meiden gepraat die ook op fietstocht waren, zowaar een cryptogram uit de meegebrachte bundel geprobeerd te maken, wat slecht lukte, en een Weizenbier gedronken met Uri. Dan is de avond op want ik ga voor mijn doen vroeg naar bed en heb om half acht nog moeite met opstaan. Maar vanmorgen moest dat, anders zouden de voetballertjes en de fietsertjes alles hebben opgegeten. Geen tijd voor lezen, dus. Het meegebrachte boekje van Asimov heb ik uit, en achtergelaten in Bingen, en aan het nieuwe, Invisible man van Ralph Ellison, heb ik na de eerste drie -overigens indrukwekkende- bladzijden nog geen vervolg kunnen geven. ´s Avonds mis ik daarvoor kennelijk de concentratie.
Nu dus aan de Bodensee. dat is weer aan de Rijn. Maar zweetdruppeltjes waren er vandaag nauwelijks, dus zoek er niet naar in de Noordzee.

Donau!

Etappe: Tübingen - Sigmaringen, 70 km
via: Berg!
Vanmiddag reed ik over de Donau-brug. De Donau! Dan denk je aan Boedapest, of Wenen of zo, maar hij begint hier al in de buurt. Het betekent ook dat mijn zweetdruppeltjes nu in de Zwarte Zee belanden in plaats van in de Noordzee.
Vanmorgen moest ik dus de Rauhe Alb (de Zwabische Alb) over en dat vond ik best spannend. Maar het viel geweldig mee. Natuurlijk was het wel de eerste 20 km heel hard werken, maar het was wel goed te doen. En daarna kwam een heel lang licht dalend stuk met wind in de rug- je begrijpt wel dat ik zingend op de fiets zat.
Het was ook landschappelijk een prachtige rit, over smalle landweggetjes in bossen en velden, meestal langs een beek. De dorpjes, stelden deze keer niet veel bijzonders voor (wat betekent: tamelijk gewoon, maar daardoor ook meer authentiek dan de bekendere toeristenplaatsen. Eigenlijk wel heel lieve plaatsjes).
Het was wel koud, vanmorgen! Tot nu toe was een T-shirt genoeg, maar nu moest er een hemd en een jack bij. En dat in Zuid-Duitsland. Bovendien kwam er af en toe een bui over met veel wind en een ijskoude regen. Op zeker moment waren mijn vingers zo koud dat ik de zip-lockzakjes waar mijn belangrijke spullen in zitten (ook het routeboekje) niet meer dicht kon krijgen. Misschien door de grotere hoogte- ik ben nu voor het eerst 760 m hoog op de fiets en daar schijnt het kouder te zijn. Goed om te bedenken voor ik in Oostenrijk in mijn shirtje de bergen op ga (mocht ik daartoe besluiten). Nu is het weer prachtig .
Nu naar de jeugdherberg. Ik zit in een bieb hier in de stad, en daar heb ik beperkt tijd. Dus hier blijft het bij voor vandaag!

vanaf de brug over de Donau bij Sigmarinen

Kepler

Etappe: Pforzheim-Tübingen, 85 km
via: Weil der Stadt

Gisteren was de verjaardag van Thijs en Dick, nog van harte gefeliciteerd! En welkom op de volgerslijst, Douwe.

Een dag met twee gezichten. Vanmorgen een mooi zonnetje, goede wegen, prachtige natuur en aankomst in het plaatsje Weil der Stadt. Dat is de geboorteplaats van Johannes Kepler, de grote astronoom die uit zijn waarnemingen en die van collega´s constateerde dat de planeten in ellipsen draaien om de zon. Dat was revolutionair, want het wereldbeeld was dat het heelal volmaakt was, en in een volmaakt heelal horen volmaakte vormen zoals cirkels, en geen ellipsen. (Ik kan het niet laten de schoolmeester uit te hangen, merk ik).
Het plaatsje is klein, maar heel sfeervol. En natuurlijk staat er een groot standbeeld van Johannes op het marktplein, en een museum, in zijn geboortehuis. Maar dat is op maandag helaas dicht.
Ik heb daar een flinke pauze genomen (ik had mijn geliefden beloofd dat ik tijdens de middag een uur rust zou nemen, maar mij daar nog nooit aan gehouden) met een lunch uit de buurtsuper. Ik heb de combinatie van een volkorenbolletje met een banaan erin ontdekt en kan die jullie zeer aanbevelen.
Daarna kwam een stuk dat mijn boekje "misschien wel het meest idyllische deel van de route" noemt. Misschien wel, maar in de dorpjes raakte ik tot tweemaal toe de weg kwijt en moest dan weer terug om de draad op te pakken, tegen de helling op, en het ging ook regenen en waaien. Kom op met je idyllische route, dit is werken, dacht ik. Niet elke dag ben je even goed gewapend tegen tegenslagjes. Maar toen ik in Tübingen aankwam om ruim half vijf heb ik de dag nog eens overwogen en geconstateerd dat het genoegen van eerste deel van de tocht verre opwoog tegen de minpuntjes van het tweede, én dat het tweede stuk ook geweldige trajecten heeft. Maar ik ben het niet met Reitsma eens: het éérste stuk door het Würmtal is het mooiste.

Gisteravond in de jeugdherberg ontmoette ik mijn kamergenoot Jens. Hij sprak mij in het Nederlands aan (had mijn boekje gezien) en constateerde dat ik verbrand was. Daar had hij wel een creme voor. Hij is dermatoloog, bleek later. Hij kwam uit Keulen en werkte in Zwitserland, maar had overal op de wereld al gewerkt of gestudeerd, ook in Noordwijk en hij ging als kind op vakantie naar Renesse. Hij kende heel wat nederlands woorden, en liet zich door mij nog veel meer uitleggen. We hadden een heel leuke conversatie, over alles en nog wat. Maar op een of andere manier was de conversatie voor mij knap vermoeiend want we schakelden steeds heen en weer tussen Duits en Nederlands, en het gesprek ging zo nu en dan ook echt ergens over. Dan merk je dat de woordenschat die je paraat hebt voor een inhoudelijk gesprek flink wat dieper weg zit dan het goedemorgen wensen, en waar ga je naar toe? Dat kost energie, maar is wel erg leuk.
De jeugdherberg in Tübingen is echt een JEUGDherberg. Geen loslopende senoir gezien nog, en maar maar één gezinnetje. Tübingen lijkt mij ook echt een stad voor jeugdige toeristen, die er dus in grote aantallen zijn, uit alle hoeken van de wereld. Kom daar eens om in Pforzheim.
Morgen moet ik klimmen. Ik ben al benieuwd naar mijn eigen log van morgenavond.
O ja, wat is een opvliegende groene specht een spectaculair beest! Eén warreling van geel, groen en rood, prachtig!

Nieuwe wegen

etappe: Speyer-Pforzheim, 90 km (plus 10 km voor een retourtje internetcafe).
Via: Bruchsal en Bretten. En: ooievaarsbek, kamille, haas, vogels en veel ander moois

Nieuwe wegen, ja, want tot in Speyer was ik ooit gefietst, maar nu is mijn actieradius dus echt groter geworden. Bovendien valt het me op dat het karakter van de plaatsjes nu anders, meer zuid-duits, wordt. Meer verf op de muren, meer bloemen op de vensterbanken, kleuriger en vrolijker vakwerkhuizen. En het wegdek wordt ook meer Zuid-duits: niet meer zo horizontaal. Nu is het afgelopen met de vlakke etappes! roept mijn fietsgidsje dan ook. Nu, dat heb ik vandaag al gemerkt. De klimpartijen zijn nog niet erg lang maar wel heftig, tot tien, elf procent. Maar het voelt allemaal nog wel goed.
Meestal schreef ik over de plaatsen die ik passeerde; de natuur en het landschapkwamen er bekaaid vanaf. Dat niet terecht want de weggetjes waar ik langs kom staan vol met bloemen, de lucht is vol vogels en een haas of een eekhoorn laat zich ook wel eens zien. Daar geniet ik eigenlijk wel net zoveel van als van de steden. Hoewel: Bruchsal heeft een prachtig Barok-slot en Bretten heeft een marktplein om te zoenen.
Vandaag scheen de zon nu eens niet zo heftig. (Dat is in zekere zin een geluk want mijn gezicht is knap verbrand). De buienluchten waren indrukwekkend en de plassen waar ik door reed spraken boekdelen, maar de regen viel steeds waar ik niet was. Ik ben dus een tevreden mens in Pforzheim, waar ik maar één mooi gebouw ken: de jeugdherberg, gebouwd in een oud kasteel. Is dat even boffen.
Vandaag weer heel leuke lui in de jeugdherberg: een stel dat deel uitmaakt van een voor mij onbekende organisatie die werkt aan bewustwording van armoede in de wereld. Ze zijn in Pforzheim omdat hier vlakbij, in Calw, Hermann Hesse is geboren, en daar is hij helemaal gek van.

Marktplein in Bretten

Weerzien met Speyer

etappe: worms-Speyer, 50 km
via Ludwigshafen

Heel veel jaren terug was Matthijs gids in de dom van Speyer. Toen ben ik ook al eens de Rijn opgefietst, op een racefiets, en het stuk tussen Wesel en Bonn had ik toen overgeslagen -d.w.z. met de trein gedaan. Vandaar: weerzien met Speyer. Hier hebben ze dus ook een dom, een prachtig voornaam bouwwerk in de Romaanse stijl. Anders dan in Worms, waar een interieur uit ca. 1700 is aangebracht, is het inwendige van de kerk sober en in harmonie met de Romaanse stijl gebleven. Dit is trouwens net als die in Worms een Kaiserdom want in de crypte van deze kerk liggen ook al Salische keizers, de generaties na degenen die bijgezet zijn in Worms. Die crypte is indrukwekkend, net als de handschriften die daar tentoongesteld zijn, sommige zelfs uit de 9e eeuw.
Het portaal van de dom is ook heel bijzonder. Er staat een decreet in weergegeven van keizer Heinrich V die daarin verbiedt heffingen toe te passen op erfenissen, een gewoonte waaraan machthebbers zich zodanig schuldig maakten dat mensen daardoor tot de bedelstaf konden raken. Hij bepaalde ook dat dit decreet in gouden letters gegraveerd moet worden, ter ere van zijn overleden vader,en dat is dus ook gebeurd, daar in Speyer.

De poort van de stad heeft een leuk uurwerk, met twee wijzerplaten van elk één wijzer: één voor de minuten en één voor de uren dus.

De reis hier naar toe was natuurlijk gemakkelijk want het was maar 50 km en het terrein was vlak. Deze keer hoefde ik niet door het enorme industriegebied van Ludwigshafen (betere kaart dan in ca. 1996!) maar werd er keurig omheen geleid door mooie natuur. Daarom ben ik al zo lang hier dat deze dag ook wel als rustdag kan gelden. Dan kan ik morgen proberen in Pforzheim te komen, wat zo´n 80 km is met een flinke klim.

De jongens met wie ik de kamer in Worms deelde waren vanmorgen best gezellig. Ze wilden, zeiden ze, meteen van Worms af maar naar Koblenz. Ik heb wel gezegd dat dat voor mij zo´n 140 km was maar daar keken ze niet van op. Nu ja, zij hebben wind mee en enorme spieren. Vandaag deel ik de kamer met een meneer uit Keulen, ook ongeveer 64, die mij vergastte op wilde pruimpjes die hij onderweg had geplukt. Ik had ze ook wel gezien maar vertrouwde ze niet: niet alles wat pruim lijkt is het ook. Nu durf ik ook te plukken.
Ja, het weerbericht! Elke dag wordt 95% regen aangegeven en 10 tot 15 mm neerslag, maar tot nu toe heb ik zon, en regent het ongeveer een half uur nadat in op mijn bestemming ben even flink. Jullie hebben het slechter, vrees ik.
Ik vind het erg jammer dat ik jullie mails krijg als doorgestuurd geval via mijn "gewone" mail. Daardoor krijg ik de mailadressen niet in beeld, en kan ik niet op jullie bemoedigende en vrolijke berichten reageren. Ik hoop dat jullie er dus begrip voor hebben dat je geen persoonlijk antwoord krijgt op je mail!
Morgen is het zondag. Misschien is een internetcafé dan moeilijker te vinden. Denk dan: geen bericht, goed bericht!
Tenslotte: de stukjes worden steeds langer. Gevolg van korter fietsen natuurlijk: meer tijd. En de tijd die ik niet met fietsen doorbreng moet ik nog (beter) leren invullen. Vandaar!

Hier sta ik . . .

Bingen- Worms, 95 km
via (allerlei dorpjes van niks, die heel leuk zijn om te zien maar die niemand kent)

De titel van gisteren was misschien een beetje een rebus. Ik kwam nl. langs de Loreley en heb toen even hardop ligfietsend dat lied gezongen. Vandaag kwam ik hier in Worms op de plek waar de verantwoording van Luther (op zijn dagvaardiging voor de Rijksdag) in brons is weergegeven. Kort maar indrukwekkend. Daarom de titel van vandaag.
De route vandaag ging door licht heuvelachtig gebied. Ik moest er even wennen de Rijn niet meer naast mij te zien. Wat is dat toch een prachtige rivier! Nu kwam ik door een mooi gevarieerd gebied met vergezichten, wijngaarden, bosjes, dorpjes en tenslotte de Vrije Rijksstad Worms. Als je in de ingang van de jeugdherberg staat zie je 50 m voor je de indrukwekkende dom, de Kaiserdom! Ik ben even binnen geweest, maar morgen neem ik wat meer tijd om het interieur te bekijken. Want zo bezweet voel je je toch niet helemaal op je gemak daarbinnen tussen al die keurige mensen.
Tot nu toe houdt het niet over met het ontmoeten van mensen in de jeugdherbergen, ze hebben bij diner en ontbijt aparte tafels gereserveerd voor "Einzelgäste" zoals ik, en die zijn er blijkbaar niet zoveel.
Gisteren had ik ook geen kamergenoten -wel praktisch, dan heeft niemand er last van als je kleren gaat wassen, maar ook niet erg gezellig. Toen kreeg ik er een beetje last van dat ik Baukje al vijf dagen niet meer had gezien (ja, ja, dat kon je zien aankomen natuurlijk) en ging ik eens in de ontmoetingsruimte kijken. Toen sprak ik een viertal Duitse mannen uit Karlsruhe die jaarlijks samen op fietstocht gaan. Erg verschillende figuren, zowel qua leeftijd als qua temperament, met wie het heel gezellig was. Vandaag in Worms zijn ze er weer, we hebben er samen een Duits biertje op gedronken. Er zijn nu wel kamergenoten, twee jongens, maar die zijn al de stad in en komen vast niet voor middernacht terug als ik ze goed inschat.
Het fietsen gaat tot nu toe uitstekend. Geen spier- of rugpijn en voldoende energie. Wat rustigeraan dan in het begin is toch wel beter.
Morgen nog een tamelijk licht traject. Dan is het tijd voor een rustdag- en daarna is het afgelopen met de vlakke etappes. Ik ben zeer benieuwd!
Tenslotte: Het is ontzettend leuk jullie mails en reacties allemaal te lezen, zoveel belangstelling, het is geweldig. Maar het mooiste bericht is dat de ontwikkeling van Welmoed haar passagiertje zo helemaal naar wens verloopt. Gefeliciteerd, Welmoed en Tim!

Ich weiss nicht, was soll es bedeuten . .

Koblenz (Ehrenbreitstein) - Bingen, 70km

Opnieuw een stuk langs de Rijn, met een vliegende start, om de remblokjes sneller te verslijten denk ik. Wat ligt die jeugdherberg hoog en wat is het steil, daar in Koblenz! Maar het uitzicht vanaf de vesting over de fameuze Deutsches Eck is fantastisch, (vooral als de regen is opgehouden). Zie de foto hieronder, die ,s morgens vroeg is gemaakt, vandaar wat nevelig.
Vandaag was het opnieuw een relaxte rit, over fietspaden langs de rivier, alleen wat vaker met de auto´s op de weg naast je (wel een vangrail er tussen). Ik ben blij dat ik voor dit stuk de tijd genomen heb, het is hier prachtig en het zonnetje is er voortdurend bij. Verder is er niet heel veel over te zeggen, op een hagedis na die overstak om mij een plezier te doen. Vanavond ga ik slapen én eten in de JH in Bingen.
Over gisteren nog: even een kijkje genomen in e Appollonius-kerk in Remagen, waar het hoofd van de heilige wordt bewaard. Er is een leuke legende bij over een schip dat het hoofd vervoerde naar Keulen, bij Remagen weigerde verder te gaan en dat pas weer deed nadat het hoofd daar werd achtergelaten. Nu kunnen mensen daar na de mis gezegend worden met een gouden hoofd, zoals ik kon waarnemen.

Koblenz

etappe: Bonn - Koblenz, 70 km (en een stuk of wat van het rondfietsen in de stad)

Daar werd ik vanmorgen wel wakker met stijve spieren. Geen wonder, maar de ervaring leert dat dat in de loop van de dag beter wordt als je het maar rustig aandoet. Lieve reageerders, dank jullie wel voor je bezorgdheid. Het was ook te gek, maar dat ging even zijn eigen gang. Vandaag heb ik een echt mooie reisdag gehad, het hele stuk langs de Rijn van Bonn tot Koblenz, op een vrij fietspad en grotendeels droog. Nu zit ik in een jeugdherberg bij Koblenz, Festung Ehrenbreitstein, op een onmogelijk hoog punt maar dat doen ze in DLD wel meer, jeugdherbergen op hoge toppen zetten. Jammer was dat het juist in de laatste kilometer hard moest gaan regenen, daar waar geen schuilmogelijkheid was. Het is nl. lastig met natte kleren hier. Maar daar vind ikwel wat op. Eerder wassen, bijvoorbeeld.
Het reizen met kleinere etappes bevalt me wel. Dat ga ik morgen weer doen, naar Bingen of zo.
Hoe het zit met de reacties, waarom sommigen wel en anderen niet kunnen reageren, dat weet ik niet; ik houd ze in ieder geval niet (bewust) tegen
Verder laat mijn scherm de volgers niet zien, het zijn er al tien maar ik weet niet wie de laatst bijgekomenen zijn. Maar ik vind het wel erg leuk, reken maar!

Ruhrgebied

Xanten-Bonn, 175 km
via Duisburg! Dusseldorf!! Keulen!!! help . . .

De tweede dag was een leerzame. Door het Ruhrgebied fietsen zonder goede kaart kan ik niemand aanbevelen. Er zijn tal van fietsbordjes die of naar het centrum van een grotre stad verwijzen, of naar een landelijke route (het verschil is aan de bordjes niet te zien). Maar die bordjes raakt je ook zo weer kwijt en dan moet je het maar uitzoeken, of navragen. Het voortdurende stoppen en optrekken in die steden vreet ook energie. Ik ben zo door de centra van de grote steden gefiets, wat ook geen goed idee is. Zodoende werd het aantal kilometers dermate hoog dat ik het voorgenomen adres in Königswinter niet heb kunnen halen.
In Keulen vroeg ik de weg aan een mevrouw naar het station. Ze zei "ik rijd wel even voor je uit er naar toe. Het is nog ongeveer een half uur rijden" en ze zetten de vaart er in. Geweldig. Maar het hielp niet genoeg om de trein naar Königswinter te halen, daarom ben ik doorgefietst naar Bonn (25 km zei mijn informant, bleek 40 te zijn) en daar gestrand omdat het donker begon te worden. Daar was wel een hotel, gelukkig, maar een Vrienden op de fiets-adres is beter (en goedkoper ook). Het gastadres in Xanten was keurig, prachtig huis, goede verzorging, maar niet gezellig in de zin dat er een praatje was. Naar de kamer en klaar.
Wel heb ik nu een flinke sprong gemaakt. Vanaf nu ga ik keurig overzichtelijke etappes rijden,van onder de 100 km. Vandaag langs de Rijn, naar Koblenz. Alleen: nu regent het pijpenstelen. Ik ben dus zeer benieuwd hoe de dag van vandaag verloopt!

Onderweg

Etappe: Kampen-Xanten, 149 km
via Deventer, Zutphen, Emmerich, Kalkar

Echt spannend vanmorgen! Baukje vond mij maar erg zenuwachtig. Dat klopt, ik kreeg het gevoel "waar ben ik aan begonnen?" Maar nadat we elkaar nog eens hadden geknuffeld en ik door haar enthousiast  was uitgezwaaid deed het fietsen zijn werk: de cadans van de beweging zelf werkt al stressverminderend en de dag was om door een ringetje te halen: heerlijke temperatuur, haast windstil, kortom ideaal fietsweer. En een prachtig traject: langs de Ijssel, die door Jac P Thijsse in 1920 al Nederlands mooiste rivier is genoemd en dat naar mijn mening nog steeds is. Dan komt al snel de overwachting en de opwinding over het avontuur terug.
De Ijsselsteden zijn natuurlijk prachtig, maar bekend. Emmerich viel mij wat tegen, mogelijk ook omdat daar mijn petje met het Kampen-logo werd gejat. Xanten is prachtig, met een mooie stadsaanleg en veel historische gebouwen (echte, zoals de torens en de dom, en nagemaakte op de Romeinse opgravingen).
Het landschap onderscheidt zich nog niet zo van het Nederlandse rivierenland. Daarmee is overigens niets verkeerds gezegd!
De fiets is een wonder. Zelfs met alle bagage is hij nog zo in balans dat hij met losse handen te berijden zou zijn. Wat ik overigens niet doe. Alleen: in Kampen viel mijn achteruitkijkspiegel er al af. Een verwijzing om niet achterom te kijken? Ik heb hem er wel weer opgezet, want ik wil Kampen, en ook Amsterdam, Utrecht en Bilthoven, beslist in mijn figuurlijke blikveld houden. Het zal een hele poos worden, 5 weken zonder mijn geliefde en mijn clubje.
Bibliotheken zijn op maandag dicht in Xanten, en internetcafees zijn daar niet. Daarom is dit bericht iets verlaat. Maar de kop is er af! En alle lezers: bedankt voor jullie support!

Sommigen vragen zich af op welk voertuig ik mij verplaats. Nou, zo ongeveer zoals op de foto (drie jaar geleden in Zürich). Ik heb weinig ervaring met "echte"bergen, dus dat levert misschien nog verrassingen op tijdens de klim -of erger nog- tijdens de afdaling. Tijdens de testrit in Limburg ging het naar beneden toe knap hard , maar wel met een solide gevoel van stabiliteit. Alleen zal ik zeker extra remblokjes moeten meenemen.

De schaakweek vooraf is erg plezierig verlopen. Sportief gezien is 3½ punt uit 6 partijen een beetje te weinig ten opzichte van mijn inschaling vooraf, maar het was heel gezellig in het toernooi en niet minder in het huisje samen met Douwe en Eggelien. Over de partijen: ik heb daar mijn Glanzpartie gespeeld en ook de grootste knoeiboel die ik ooit vertoond heb. Je komt zo allerlei gedachten over jezelf tegen, varierend van "ik kan eigenlijk toch best wel aardig schaken" tot "hoe kan ik toch zo'n onzin op het bord zetten, wat doe ik hier eigenlijk". Misschien wel een spiegel voor het soort gedachten die ik op de fiets ook kan krijgen.

Nu de laatste voorbereidingen. Maandag 1 augustus is het zover. Nu weer thuis, is trouwens wel heel gezellig, na een week zonder Baukje! Hoe moet dat straks 5 weken lang?

Maar er zijn ook al volgers. Dat schept verplichtingen!

Voorbereiding

De kop is er af. Er is tenminste alvast een blog gemaakt. Verder: de terugreis geregeld (trein, een ommelands reis, via München en Berlijn!), zijtassen gekocht, de fiets laten nakijken, route voorbereid, lid geworden van Stayokay, en het boekje Wat en Hoe in Italiaans gekocht- want tot en met Oostenrijk zal het met de communicatie wel gaan maar Italiaans, ho maar.
Buitengewoon plezierige informatie gekregen van ervaringsdeskundigen (Nienke en Jorgen; Arjen en Liesbeth; Bob; Dirk Jan; bedankt!) en na langdurig afwegen gekozen voor een route langs de Rheinradweg naar Koblenz, en vandaar via die van Reitsma.

Over ruim twee weken moet de reis beginnen; maar eerst: schaken in Dieren, met Douwe. Ook een week om naar uit te zien.
Verder dient dit bericht ook als test om de blog te leren gebruiken. Als je dit leest is die geslaagd.