De Apennijnen boven de Alpen?

Etappe: Narni - Fiano Romano, 75 km
via Calvi en Sa. Maria in Vescovie

Van diverse fietsers heb ik gehoord dat ze de Ardennen zwaarder vinden dan de Alpen. Vandaag kan ik er aan toevoegen dat ik de Apennijnen ook véél zwaarder vind dan de Alpen- tenminste voorzover ik er ervaring mee heb. Toen ik vandaag in dit Fiano Romano aankwam, was mijn conclusie dat deze etappe de zwaarste was van de hele reis, eigenlijk te zwaar om nog leuk te zijn. De hellingen volgen elkaar hier voortdurend op, en de afdalingen zijn te kort om echt te herstellen. Dus moet je zelf stops inlassen, en dat is niet zo fijn bij temperaturen die weer ruim boven de 30 graden uitgaan. Ik heb die Italianen, die de wegen op in plaats van onderlangs de bergen leggen, naar de Mookerhei gewenst. Al weet ik heel goed waarom dat nodig is.
In dit oord is bovendien geen leuke kamer te krijgen, zodat ik na lang zoeken in een kale motelkamer aan de snelweg zit.

Een klaagverhaal? Nee, ik wilde even mijn gevoel van vier uur vanmiddag weergeven. Als je vervolgens gedouched en fris bent, en de dag doorneemt aan de hand van het schrijven van een blog, komen de positieve dingen weer tevoorschijn. Bijvoorbeeld het prachtige stadje Narni waar gisteravond een openlucht-popconcert op het plein was, en waar ik onder het genot van een glas wijn naar heb geluisterd(!), de leuke mensen van het ostello waar ik sliep en die zeer geinteresseerd waren in een Olandese die op de fiets (zo'n rare) door Italie trok.
De prachtige landschappen en het mooie dorpje Calvi, waar ik op advies van mijn reisbeschrijver een omweggetje voor moest maken omdat het zo authentiek was. Het kerkje van Sa. Maria in Vescovie, heel eenvoudig maar met prachtige fresco's -de eenvoudige kerkjes winnen het bij mij geloof ik toch- en de allervriendelijkste mevrouw van het internetcafé die mij aan alle kanten hielp bij het bellen naar kameradressen en het geven van de route naar mijn onderkomen. Allemaal prachtige dingen, en dat ik toch die helling van 5 tot 12 procent ben opgekomen stemt ook wel een beetje tot tevredenheid, vooral toen een toeschouwer "bravo" riep.
Maar mijn conclusie blijft: het laatste deel van de reis is verreweg het zwaarst, misschien deels door de warmte, maar zeker ook door het terrein. De route die ik neem geldt als de gemakkelijke. Wat ben ik heel blij dat ik die heb gekozen: de andere, dat had ik gewoon niet gered!
Dus ben ik een gelukkig mens aan de vooravond van de laatste, gelukkig minder zware, etappe. En als het goed is komt mijn volgende bericht dus uit Rome!

Tenslotte: een hartelijke felicitatie aan de ouders en grootouders van de kleine Mats!