Op de grens

Landeck - Nauders (55 km)
via Norbertshöhe

Daar ben ik weer! Twee dagen heb ik geen berichten kunnen versturen maar nu ben ik in een dorpje op de Italiaanse grens waar dat wel kan omdat ze een originele oplossing hebben bedacht: een hotel heeft een computer met internetverbinding en alle gasten van pensions e.d. in het dorp kunnen daar internettijd kopen.
De achterstand inhalen zal nog niet lukken, maar een verslagje van vandaag zeker wel. Het is ook wel een moment om terug te kijken: ik sta praktisch op de grens van Oostenrijk en Italie, en heb de Alpen zo ongeveer achter mij. Aan een kant geeft mij dat een gevoel van voldoening omdat het gelukt is met de ligfiets de passen over te komen, maar aan de andere kant zal ik dit prachtige landschap, deze magnifieke Alpen, vast geweldig missen. Vandaag ging de rit via de Inntal-Radweg, een prachtige route langs de Inn, die hier nog betrekkelijk smal is, maar wel een bruisend en actief. De rivier heeft een diep kloofdal uitgeslepen in de rotsen hier, en daar gaat het fietspad -meest autovrij- helamaal langs tot Martina, een drielandenpunt tussen Zwitserland, Oostenrijk en Italie. Langs de weg liggen natuurlijk weer toeristenoorden, maar ook prachtige eenvoudige dorpjes. Tussen het fietsen door hetb ik geprobeerd foto´s te maken van mooie bloemen, die we thuis ook hebben, maar die hier véél mooier zijn, en van het landschap onderweg natuurlijk.
Jeugdherbergen zijn hier niet, waardoor er minder kans is om interessante mensen te ontmoeten, maar onerweg ben ik een eind opgefietst met een plaatselijke wielrenner en later met een rechtenstudent uit München, die ook onderweg was naar Italie. Hoewel we elk ons eigen tempo reden, kwamen we elkaar steeds weer tegen totdat we allebei op hetzelfde terras belandden voor een lunch. Toen hebben we maar even gezellig samen gegeten.
Mischien valt jullie de etappe-afstand van de laatste dagen wat tegen. Bedenk dan maar dat in beide etappes een beklimming zit van een pas; die van gisteren vroeg aardig wat van mijn krachten, maar vanmorgen was ik blijkbaar weer genoeg uitgerust om de Norbertshöhe (de stijging naar de Reschenpas) aan te durven. Deze klim is aanzienlijk gemakkelijker dan de Arlbergpas! Hoewel mijn teller steeds op 6 of 7 km/uur bleef staan, kon ik zonder stoppen boven komen.
Het was hier feest in het dorp. Helaas net afgelopen toen ik aankwam. Ik heb nog net de laatste Tiroler ländler op de accordeon gehoord toen ik onder de douche stond.
Vanavond slaat het weer om. Het betrekt nu al heel erg. Het engeltje, dat ervoor zorgde dat ik steeds in een zonnig gat in de algemene Europese bewolking was, is blijkbaar gevlogen.