ROME!

Etappe: Fiano Romano - Rome, 65 km

Ja, het staat er echt: ROME. Aan een kant heb ik er vast in geloofd, aan de andere kant er niet op gerekend in de tijd voor ik vertrok maar ik ben op de plaats van bestemming. Dat geeft natuurlijk het bekende tweeslachtige gevoel: het doel is bereikt, fantastisch, en tegelijk: het doel is bereikt, dus de uitdaging is er niet meer. Alle omstandigheden werkten natuurlijk mee: terwijl jullie regen en wind hadden, fietste ik met een windje mee in de zon en bij fijne temperaturen in Duitsland en Oostenrijk.
Het was wel een heel bijzondere tijd. De reacties, commentaren en aanmoedigingen van alle volgers en andere reageerders maakten dat ik weliswaar alleen op stap was, maar toch ook weer niet. Het dagelijks contact met Baukje droeg daar natuurlijk ook veel aan bij!

Vandaag stond ik op met een gevoel dat mij deed denken aan een dag na een elfstedentocht: veel energie geleverd, eigenlijk nog niet helemaal bijgetankt en een beetje zwaar in de benen. Dat gaat over als je eenmaal onderweg bent, en de laatste etappe is echt een stuk gemakkelijker dan de vorige- maar de helft van het klimwerk van gisteren, en de laatste 25 km waren zelfs eindelijk echt vlak of een beetje omlaag.
In Rome fiets je nog een heel eind over een vrijliggend fietspad langs de Tiber, met allemaal bamboebossen er naast en zo nu en dan een soort pergola, het leek wel een beetje een ereboogje, over het pad heen. Het pad komt op een of twee kilometer na bij het Sint Pietersplein uit. Goed geregeld, Italiaanse fietslobbyisten!

De jeugdherberg is verplaatst naar de Via Ottaviano, op een steenworp van het Vaticaan. Maar hij is vannacht vol, en het boeken van een bed voor de drie volgende nachten is een heel gedoe: je hebt per se een creditkaart nodig voor het digitaal inchecken en betalen, en die ligt in Kampen. Gelukkig kon Baukje mij de noodzakelijke nummers doorbellen. Daarna nog een nacht in een hotelletje gevonden, en nu het regelen gedaan is komt het genieten van vier dagen in de stad en het nagenieten van de reis.
Dank voor jullie vele suggesties voor mijn verblijf hier! Dat worden nog drukken dagen.
Gelukkig is mijn terugreis geregeld. Want thuiskomen, daar verheug ik mij zeer op!

De Apennijnen boven de Alpen?

Etappe: Narni - Fiano Romano, 75 km
via Calvi en Sa. Maria in Vescovie

Van diverse fietsers heb ik gehoord dat ze de Ardennen zwaarder vinden dan de Alpen. Vandaag kan ik er aan toevoegen dat ik de Apennijnen ook véél zwaarder vind dan de Alpen- tenminste voorzover ik er ervaring mee heb. Toen ik vandaag in dit Fiano Romano aankwam, was mijn conclusie dat deze etappe de zwaarste was van de hele reis, eigenlijk te zwaar om nog leuk te zijn. De hellingen volgen elkaar hier voortdurend op, en de afdalingen zijn te kort om echt te herstellen. Dus moet je zelf stops inlassen, en dat is niet zo fijn bij temperaturen die weer ruim boven de 30 graden uitgaan. Ik heb die Italianen, die de wegen op in plaats van onderlangs de bergen leggen, naar de Mookerhei gewenst. Al weet ik heel goed waarom dat nodig is.
In dit oord is bovendien geen leuke kamer te krijgen, zodat ik na lang zoeken in een kale motelkamer aan de snelweg zit.

Een klaagverhaal? Nee, ik wilde even mijn gevoel van vier uur vanmiddag weergeven. Als je vervolgens gedouched en fris bent, en de dag doorneemt aan de hand van het schrijven van een blog, komen de positieve dingen weer tevoorschijn. Bijvoorbeeld het prachtige stadje Narni waar gisteravond een openlucht-popconcert op het plein was, en waar ik onder het genot van een glas wijn naar heb geluisterd(!), de leuke mensen van het ostello waar ik sliep en die zeer geinteresseerd waren in een Olandese die op de fiets (zo'n rare) door Italie trok.
De prachtige landschappen en het mooie dorpje Calvi, waar ik op advies van mijn reisbeschrijver een omweggetje voor moest maken omdat het zo authentiek was. Het kerkje van Sa. Maria in Vescovie, heel eenvoudig maar met prachtige fresco's -de eenvoudige kerkjes winnen het bij mij geloof ik toch- en de allervriendelijkste mevrouw van het internetcafé die mij aan alle kanten hielp bij het bellen naar kameradressen en het geven van de route naar mijn onderkomen. Allemaal prachtige dingen, en dat ik toch die helling van 5 tot 12 procent ben opgekomen stemt ook wel een beetje tot tevredenheid, vooral toen een toeschouwer "bravo" riep.
Maar mijn conclusie blijft: het laatste deel van de reis is verreweg het zwaarst, misschien deels door de warmte, maar zeker ook door het terrein. De route die ik neem geldt als de gemakkelijke. Wat ben ik heel blij dat ik die heb gekozen: de andere, dat had ik gewoon niet gered!
Dus ben ik een gelukkig mens aan de vooravond van de laatste, gelukkig minder zware, etappe. En als het goed is komt mijn volgende bericht dus uit Rome!

Tenslotte: een hartelijke felicitatie aan de ouders en grootouders van de kleine Mats!

Narni

Etappe: Assisi - Narni, 95 km
via Spello, Bevagna, Massa Mantana, Aquisparta

Vanmorgen ben ik uitgezwaaid onder geklik van vele camera's. Er was namelijk een groep jongeren(ca. 14 denk ik), die de jeugdherberg bevolkten en die hadden mijn fiets opgemerkt. Ze wilden een demonstratie, want ze konden haast niet geloven dat je daarop echt kon rijden. Dat heb ik gedaan en ik ben onder luide aanmoedigingen aan de etappe begonnen. Erg leuk.
Het was opnieuw -het wordt saai- een prachtige etappe, met veel uitzichten en mooie stadjes en dorpjes. Vooral Spello en Bevagna vond ik prachtig, maar ik heb ook even een omweggetje gemaakt naar een heel klein, maar wel volledig met een hoge muur versterkt dorpje Villa San Faustino. Een soort miniatuur-Spello. Ze hebben daar wel ondervonden dat je, als je een muur om een dorp bouwt, wel problemen oproept want alle uitbreidingen moeten dan binnen die ruimte blijven. Het kan dan een heel geprop worden.

De foto van mijn hoed is al weer geschiedenis. Ik weet niet waar hij is, maar hij is gevlogen. Gelukkig is hij vastgelegd . ..
In Acquasparta wilde ik naar de jeugdherberg. Bij de receptie was niemand, dus na een kwartiertje ging ik maar eens boven op zoek en daar zag ik iemand met een sleutel. Ja, ze kwam zo, maar moest eerst even wat anders doen. Even later zag ik haar wegrijden in haar auto en ze kwam niet terug. Uiteindelijk heeft iemand voor mij het informatienummer gebeld, en die kreeg te horen dat er geen kamers vrij waren. . .
Dus: Nun weiter, denn, nun weiter, mein treuer Wandelstab . . .
Zo kwam ik uiteindelijk toch in Nerni, verder dan ik van plan was, maar door dat uurtje wachten was mijn lichaam aardig uitgerust- mijn geest bepaald niet, maar tegen opwinding helpt fietsen heel goed dus nu ben ik 25 km verder in een ostello en ik ben weer helemaal tot rust gekomen. Er wacht mij hier een maaltijd en een pot bier, alles voor weinig geld!

Rust in Assisi

Rustdag in Assisi

Pax et bonum, Vrede en goeds, dat is waarmee je in Assisi wordt begroet op de borden en ook in het plaveisel van de voetweg er naar toe. Gisteravond was ik al een uurtje door de stad gelopen, toen waren alle toeristen weg, en dan zie je de stad op een heel andere manier. Alleen waren alle bezienswaardigheden toen ook dicht.
Vandaag had ik de rust in mijn geest om het goede van Assisi in mij op te nemen. En dat is veel! De stad heeft een overvloed aan interessante bouwkunst (vooral kerken, maar ook poorten, huizen, palazzi), een netwerk van prachtige nauwe straatjes met trappetjes en steile steegjes, ongelooflijk mooie uitzichten en wat niet al. Maar hier staat heel veel in het teken van St. Franciscus en St. Clara, die van hieruit hun boodschap hebben gebracht. De Franciscus-basiliek natuurlijk in de eerste plaats -al moest ik wel wennen aan de manier waarop de heilige die armoede en eerbied voor de natuur predikt, vereerd wordt in een kerk met zoveel pracht. Maar er wordt wel voortdurend gezorgd voor een stille sfeer in de kerk, en bepaalde plaatsen, de crypte bijvoorbeeld, zijn werkelijk echt sober van stemming. En de frescoserie van Giotto in die kerk over het leven van St. F. is echt geweldig!
Ik ga niet een PR-verhaal voor Assisi schrijven, daar is deze blog niet voor - ga er zelf kijken als je ooit kunt. Ik heb er rondgelopen tot ik echt niet meer kon.
Gisteren in de jeugdherberg had ik een tafel met een Duits echtpaar dat te vpoet van Florence naar Assisi gelopen was. "Wir sind Pilger", zei hij. Gezellig om mee te praten, maar wat hun pelgrimschap precies inhield, dat kon ik niet zo aan hun merken. Misschien vanavond, want ik eet hier weer- het is echt heel erg goed!
Morgen met frisse energie op weg naar het zuiden. Rome komt nu dichtbij!
Tenslotte: op verzoek een fotootje van mij met hoed- niet uit ijdelheid maar opdat je kunt zien wat een vreselijke uitwerking de zon op mij heeft. Hij is gemaakt toen ik de pas over de Apennijnen had gehaald!

Hardleers

Etappe: Perugia-Assisi, 45 km

Ja, toen moest ik uit Perugia weer op de route komen, en het hostel was aan de verkeerde kant van de stad om het zo te zeggen: ik moest òf door, òf om Perugia heen. En de route waarlangs ik gekomen was, was ik volledig kwijt, zelfs Google Maps kon mij niet helpen. Vervolgens dacht ik, dat ik toch zoveel mogelijk van de aangegeven route wilde rijden, dus op goed geluk en met hulp van de stand van de zon naar het noord-oosten. Eigenwijs natuurlijk, maar dat is geen nieuws.
Nu, bij Perugia eindigen alle wegen op een autosnelweg; voordat je een weg hebt waar een fiets langs kan ben je twee uur verder. En buiten Perugia ontdek je dat alle Italiaanse dorpen op een bult liggen(vanwege overstromingsgevaar, natuurlijk, net als in Friesland, maar dan véél hoger), en dat de landweggetjes van dorp naar dorp lopen, dus berg af, berg op. En dan niet zo vriendelijk als de doorgaande wegen, maar heftig en stéil! Tenslotte bereikte ik toch de hoofdroute en kon ik even normaal fietsen. Toen kwam Assisi: ook op een bult. Na maar 45 km was ik echt al helemaal aan het eind van mijn Latijn! Maar denk niet dat ik daardoor geen goede dag heb gehad: ondanks -misschien ook wel een beetje dank zij- de inspanning heb ik erg genoten van het prachtige landschap!
Toen kwam er een vreemde ervaring. Ik was door een stil, landelijk stukje Italie gekomen -nadat ik Perugia kwijt was-, mooie dorpen en een zomerse sfeer, en Assisi is bij eerste aanblik een druk toeristenoord met busparkeerterreinen, souvenierwinkels, caffètaria's en heel veel nogal ongeinteresseerd kijkende mensen. Op een of andere manier kon ik de omslag niet goed maken naar een houding van aandacht en concentratie die deze stad écht wel verdient. Komt natuurlijk ook mee door de vermoeidheid. En je zit bovendien altijd met die fiets die ergens onbeheerd staat. Daarom heb ik besloten voor vandaag het te laten bij een eerste, heel globale indruk en blijf ik hier om morgen, als het fris is en nog niet zo druk, ècht deze plaats te bekijken. Ongetwijfeld komt het gedachtengoed van Sint Franciscus dan beter bij mij over. Want dat er heel veel te zien en te beleven (in ware zin) is, dat geloof ik zeker. Dus morgen weer: Assisi!

Perugia op een vrije dag

Gisteren schold ik op de computer. Vandaag is het dezelfde. .
Maar ik heb de hele dag in P. doorgebracht en er is echt veel moois te zien. Het museum is rijk voorzien van werken, maar wel veel van hetzelfde; allemaal kerkelijke kunst tot 1800. En dat zie je in de kerken, hoe mooi ook, natuurlijk ook. Ik ging verlangen naar wat meer expressionisme.
Het stadsbeeld is geweldig, echt een rommelige Italiaanse stad met overal prachtige palazzo's, poorten, stadsmuren, één poort zelfs uit de derde eeuw voor Chr., en prachtige uitzichten.
Maar na een uur of zes in de stad zit ik vol. Dus nu lekker lezen in de schaduw bij het ostello.

Ik heb gemerkt dat gmail niet altijd snel is met de post, ik moet nog een vraag van Matthijs beantwoorden zegt Baukje, maar ik weet de vraag nog niet. Dus sorry, Thijs! Wel merkte ik dat het kaartje ge-updated wordt, erg leuk!
Mirgen een betrekkelijk korte rit naar (inderdaad) Assisi. Daar moet ik ook meer van zien! Wel even uitkijken met de route er naar toe want je kunt hier in Italie niet zomaar straffeloos een omweg maken heb ik gemerkt!

Perugia

Etappe: Sansepolcro - Perugia,85 km
via prachtige Apennijnenweggetjes

Iemand (hij weet het) vertelde mij dat Perugia erg mooi was. Hij zei er niet bij dat het boven op een berg ligt. Bij de tabacci waar ik de weg vroeg keken ze dan ook erg verbaasd: ga je de fiets dan dragen of zo? Mar ik ben er, en het ìs erg mooi. Ik blijf dan ook een dag langer. De temperatuur is een stuk aangenamer en er is wind. Tegenwind weliswaar, maar hij geeft verkoeling. Verder: deze computer is een ramp, dus basta! Morgen verder met de blog.